...

این روزا تو بلاگفا و وبلاگهام، هم زیاد پرسه میزنم. به امید خبری!

خوشحال میشم کامنت های گاه و بی گاه تون رو میخونم و ممنونم که به یادمین

هرچند در جواب دادن تنبلم!

بی این'>این‌که مقصر باشی کلی آدم بهت حسادت کنن و بخوان ضربه بزنن بهت. حقیقتا خسته‌م. ازینکه نمیخوام آدم بدی باشم ولی مدام بهم حس بد بودن و بی ارزش بودن میدن.

دلتنگم و دلگیر تو این مدت به اندازه چندین سال پیر شدم.. رنجور تر و کم صبر تر از قبل شدم. تحملم پایین اومده.. بعد از مریضی هم اوضاع بهم ریخته تر شده... فکرا تو مغزم رژه میرن و گوش شنوایی نیست... سنگ‌صبوری نیست... هر لحظه امکان داره منفجر شم و کاسه صبرم لبریز شه... حتی اینجام نمیتونم فکرای تو مغزمو بنویسم.‌. کاش خدا خودش کاری کنه قبل اینکه من کاری کنم:)

دلم میخواد بازم بتونم بنویسم اما دیگه نمی‌تونم.. دلم میخواد مثل قدیما کلمات روون بیان رو صفحه های سفید، قدیم تر وقتی غمگین بودم رفیق شفیق غم‌هام و تنهایی‌هام کلمات بودند. اما حالا؟ رفیق غم‌هام سکوته و سکوت تنهایی و تنهایی.. قرار بود نوشتن رو دوباره از نو از کاربلدش یاد بگیرم.. اما نشد که بشه. حالا من موندم و حسرت نویسندگی و حسرت خیلی چیزها...

اصلا وقت نمیکنم که بیام... بگذریم که چه شد و چه ها بر ما گذشت... الانم قصد داشتم بیام خیلی کوتاه بنویسم.. حسرت میخورم که دیگه وبلاگ نویس نیستم.. اینکه نوشتن انقدر سخت شده باشه برام... القصه..اگه یه روزی حال نوشتن برگشت دگ اینجا نمینویسم... جایی دیگر منتظرتون هستم.. اگه دوست داشتین کامنت بزارین آدرس رو براتون ارسال میکنم.. ......

خیالِ دیدن‎ات چه دل‎پذیر بود

جوانی‎ام

در این امید پیر شد

نیامدی ُ

دیر شد.......

دلمون مثه آسمون امروز صبح.... همینقدر ابری و دلگیر و بارونی هستیم...دلمون شکسته و این بغض پوسیده قدیمی بالاخره ترکید..هر لحظه چشام بارونی میشه. کاش بشنوی صدای مارو. دلمون داره میترکه..